Τα τσιμπήματα (δήγματα) από κάποιο έντομο δεν είναι σπάνιο φαινόμενο και καλό είναι να μπορέσουμε να τα αναγνωρίσουμε και να τα αντιμετωπίσουμε. Τα περισσότερα έντομα που μπορούν να προκαλέσουν κάποιο τσίμπημα δεν είναι δηλητηριώδη (κουνούπια, σκνίπες, ψύλλοι, ψείρες, κοριοί, ακάρεα) ενώ υπάρχουν και άλλα με δηλητήριο (στην Ελλάδα μόνο μέλισσες και σφήκες).

Υπάρχουν κάποια γενικά χαρακτηριστικά που με τα οποία μπορούμε να καταλάβουμε αν το τσίμπημα προήλθε από έντομο με δηλητήριο ή χωρίς, ακόμα και στην περίπτωση που δεν είδαμε τι μας τσίμπησε.

Πιο συγκεκριμένα τα τσιμπήματα από έντομο χωρίς δηλητήριο έχουν συνήθως κνησμό(φαγούρα), τοπική ερυθρότητα, ο πόνος είναι πολύ μικρός ή απουσιάζει τελείως. Ενώ τις περισσότερες φορές δεν παρουσιάζεται αλλεργική αντίδραση, δεν βλέπουμε δηλαδή εξάνθημα που επεκτείνεται ή συμπτώματα που επιδεινώνονται.

Αντίθετα σε δήγμα από έντομο με δηλητήριο έχουμε τις περισσότερες φορές πόνο που συνήθως είναι έντονος στο σημείο του τσιμπήματος ή και γύρω από αυτό. Ό κνησμός είναι σχετικά ήπιος ή δεν υπάρχει καθόλου, ενώ χαρακτηριστική είναι η ύπαρξη ερυθρότητας που πολλές φορές έχει την τάση να επεκτείνεται. Συνήθως παρατηρείται αλλεργική αντίδραση (γενικευμένη).

Σαν θεραπεία-αντιμετώπιση μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε τοπικά αντιισταμινικά ή κορτιζονούχες αλοιφές ήπιας ισχύος, ενώ σε πολύ έντονο κνησμό και λήψη αντισταμινικών από το στόμα. Σε σοβαρές αναφυλακτικές αντιδράσεις γίνεται λήψη κορτιζόνης από το στόμα κι ανάλογα με την ένταση μπορεί να χρειαστεί ενδομυϊκή ή και ενδοφλέβια χορήγηση (ενέσιμη μορφή)

Για την πρόληψη καλύπτουμε όσο γίνεται περισσότερο το  σώμα μας (μακρυμάνικες μπλούζες, καπέλα)σε μέρη που γνωρίζουμε ότι υπάρχουνε έντομα. Επίσης μπορούμε να βάλουμε στα ακάλυπτα μέρη του σώματός μας ειδικά  spray για έντομα που υπάρχουν σε φαρμακεία. Για μέσα στο σπίτι χρησιμοποιούμε αντικουνουπικά εσωτερικού χώρου (π.χ. ειδικές ταμπλέτες, φιδάκι, υγρή μορφή), αν έχουμε αναμμένα φώτα φροντίζουμε να κλείνουμε τις μπαλκονόπορτες ή τις κουρτίνες